Gece, Orman ve Sen

Ormanın büyülü güvenliğinde
Uzandım solan günü eyrettim.
Loş,ıssız yükseklerde baygın,
Yağmurla yıkanmış,geceyle örtülen
Gümüşler maviler yeşiller belirdi.
Daha da karardı orman,
Kuşlar suskundu,büyüyordu sessizlik,
Dinginlik tırmanıyordu tepeye,
Ve tek bir yaprak bile kıpırdamıyordu...
Biliyordum,
Bilmenin saatiydi bu.
Ve gece ve orman ve sen
Bir olmuştunuz ve ben hemen
Anlayacaktım sessizliğin beni
Şaşırtan ve inciten
O gizli anahtar olduğunu
Neden sendin sen,neden gece sevecen
Ve neden orman bir parçasıydı kalbimin!
Bekledim orda soluk bile almadan
Bir başıma;kutsal üçlü,yavaşça,
Sevdiğim üçlü,birden bir oldular,
Bilmenin o saatinde
Gece orman ve sen
Bir aptalın gürültüsüydü,dertliymiş gibi,
Çatırdayarak,gülerek ve kör gibi yürüyerek
Bastığı yere bakmayan ve hışırdayan
Giysileriyle sesizliği kirleten bir ses.
Bozulmuştu büyü,anahtar terk etti beni
Ve bir süre,yavan berrak sesin yanı başımda
Berrak,yavan bir şeyler söyledi neşeyle
Geldin yanıma ve ördek gibi
Dedin ki 'Manzara burdan ne güzel!'
Dedin ki 'Biraz yalnız kalmak ne güzel!'
Ve 'Günler nasıl da uzadı'dedin
Dedin ki 'Gün batımı ne güzel,öyle değil mi?'
İçimden-içimden,ölmeni diledim Tanrı'dan!